نوروز نود وشش
... نوشتن خیلی خوب ست. خیلی آرامش دهنده ست. یک جورهایی خانه تکانی ست. خانه تکانی فکر ها، حس ها، و حرف های در گلو مانده. تقریبا یک ماهی هست که کمرم را گچ گرفته ام و برای این یک ماه هیچ کلاسی را قبول نکردم. احتمالا هفته دیگر بتوانم از شر این گچ لعنتی راحت شوم. الکی میگویم حقیقتا "شر" نبود. اگر دکتر اینطور پیشنهاد نمی داد شاید تا آخر عمر باید کمر درد می کشیدم. به هرحال امسال خانه تکانی نکردم و خیلی از برنامه های مهم سال نود و ششم بهم خورد. با این حال خدا را شکر. همین دردهای مسخره خوب قدر عافیت را یادآوری میکنند.
با خودم فکر میکنم اهدافی که قرار ست امسال دنبالشان کنم چی هستند و یک سکوت مبهم و بی انتها ذهنم را درگیر میکند. شاید همه چیز به فروش خانه بستگی داشته باشد. کارم ....نمی دانم شاید مطالعاتم شاید و شاید و شاید...
نمی دانم ولی فهمیدم که هیچ چیز در این دنیا بهتر از سلامتی و دل خوش نیست. دلم می خداهد پروردگار مهربان این لطفش را از من و ژنرال و شازده کوچولوی خانه ما دریغ نکند.
